Savelkouls blijft positief tijdens herstel van zware blessure

Zondag 9 februari moet voor Tessie Savelkouls een hele mooie dag worden. In topvorm betreedt ze de tatami van het AccorHotels Arena tijdens de Grand Slam Parijs. Na de WK en Olympische Spelen misschien wel het grootste judotoernooi. In de eerste ronde gaat het echter helemaal mis. Na een worp van de Francaise Dicko Blijft Savelkous’ onderbeen staan en schiet uit de kom met ernstige gevolgen. Nu, bijna 3 maanden later blikt ze terug op die dag en de lange periode van herstel.

De wedstrijddag
Twee maanden voor het toernooi in Parijs wint Tessie Savelkouls de World Masters in Qingdao. Het eindejaartoernooi waaraan alleen de beste judoka’s van de wereld mee mogen doen. Een maand later begint ze ook 2020 sterk met een zilveren medaille op de Grand Prix van Tel Aviv. Vol vertrouwen gaat ze naar Parijs. Ook al zit de loting niet echt mee. “Ik weet nog dat ik gefrustreerd was tijdens de warming-up over mijn loting. Twee weken daarvoor verloor ik nog kansloos van Dicko in de finale. Ik had het gevoel dat we nog niet genoeg tijd hadden gehad om een goed plan te maken.” Toch verloopt de wedstrijd veel beter dan van tevoren werd verwacht. “Ondanks dat ik achter stond had ik het gevoel dat de wedstrijd meer mijn kant op kantelde. Tot die actie waarbij mijn onderbeen bleef staan.“

“Vanaf dat moment weet ik eigenlijk alles nog”, vertelt Savelkouls. “Ik voelde hoe mijn been bleef staan en onder haar terecht kwam. Meteen voelde ik dat mijn knie ‘los’ zat. Dat was ook het eerste wat ik tegen de arts riep: “Schiet op, mijn knie is uit de kom, trek hem er weer in!” Echt pijn voelde ik op dat moment niet. Ik denk door de adrenaline. Het enige dat ik dacht was, Zet dat ding zo snel mogelijk recht.”

Ondanks dat de arts snel ter plekke was lukte het niet om Savelkouls’ knie weer in de kom te krijgen. Onder een staande ovatie van het publiek verlaat ze per brancard de judomat. Eenmaal beneden moet Savelkouls wachten op de ambulance. “Ik weet nog dat er veel mensen bij mij stonden. Medewerkers van de JBN, onze fysiotherapeut, mijn vrouw en ook de meiden uit het team. Bijna allemaal waren ze overstuur maar het enige wat ik dacht was: Het is oké, Ik ben er nog! Het is waarschijnlijk ook veel erger om te zien dan dat het bij jou gebeurt.”

Frans ziekenhuis
In het ziekenhuis in Parijs ondergaat Savelkouls een acht uur durende operatie waarin onder meer een bypass voor haar slagader wordt gelegd. In het ziekenhuis schieten uiteraard ook de Olympische Spelen later in het jaar door haar hoofd. “Op dat moment denk je daar uiteraard even aan. Ik dacht nog, ik sta goed op de ranglijst dus daarover hoef ik mij geen zorgen te maken. Je weet nooit hoe snel het kan gaan. Misschien is het nog mogelijk.” Verder verloopt de communicatie met de artsen in het ziekenhuis moeizaam omdat ze haast geen Engels spreken. Savelkouls is dan ook blij als ze donderdag met de ambulance weer terug naar Nederland mag.

1% kans op herstel
Na een paar weken ondergaat Savelkouls in Nederland een MRI-scan waaruit blijkt dat er ook een zenuw in haar been is gescheurd. Dat nieuws komt bij Savelkouls aan als een klap. Vooral omdat ze op het herstel van de zenuw geen invloed heeft. “Zenuwen kunnen groeien met 1 mm per dag, maar als beide uiteinden meer dan 8 cm uit elkaar liggen verliezen ze de aantrekkingskracht. Het werkt als een soort magneet.”, ligt Savelkouls toe. “Bij mij liggen de zenuwuiteinden zo’n 10 cm uit elkaar.”

Voor Savelkouls ligt de focus nu vooral op het herstel. Na de uitslag van de MRI volgt de onvermijdelijke vraag of ze in de toekomst überhaupt nog kan lopen of rennen. Toch is het nog te vroeg om afscheid te nemen van topsport. “De kans is heel klein maar zo lang die er is, wil ik er klaar voor zijn om die kans te pakken. Hoe erg het ook allemaal is. Ik ben een positief persoon. Ik denk dat mij dat het meeste brengt.”

De artsen geven Savelkouls 1% kans op herstel van haar zenuwen. Savelkouls zou Savelkouls niet zijn als ze daar niet optimistischer in zou staan. “Als je me vraagt of ik het weer zou willen, topsport, dan is mijn antwoord absoluut ja! Ik denk dat ik meer kans heb dan 1%” Met die woorden sluit Savelkouls onverminderd positief af.