Marhinde: een ambassadeur voor het leven

De afgelopen twaalf jaar - waarvan de laatste jaren als teammanager - heeft Pascal Bakker topjudoka Marhinde Verkerk in meer en minder mate van dichtbij mogen volgen. Nu ze haar afscheid van de topsport heeft aangekondigd, blikt hij terug op het moment dat Marhinde Verkerk ambassadeur werd van de sport.

Toen ik in 2009 - voor negen maanden - bij de Judo Bond Nederland - aan de slag ging, was de eerste topjudoka waarmee ik in aanraking kwam Marhinde Verkerk. Marhinde, toen 24 jaar, was een van de vijf ambassadeurs van de wereldkampioenschappen in Rotterdam. Edith Bosch, Deborah Gravenstijn, Henk Grol en Ruben Houkes waren als ambassadeur gekozen vanwege prestaties in het verleden. Marhinde stond nog aan het begin van haar carrière en was als ambassadeur gekozen omdat ze uit Rotterdam kwam.

Die eerste ontmoeting is mij altijd bijgebleven. Ik moest Marhinde, samen met Edith en Deborah honderden T-shirts laten voorzien van handtekeningen. Ik vergeet nooit haar opmerking na het tekenen van het zoveelste shirt: ‘Wie zit er eigenlijk op een handtekening van mij te wachten? Is er iemand die weet wie Marhinde Verkerk is?’

En toen werd het 29 augustus 2009. Het WK in Rotterdam. Ik was tijdens dat toernooi verantwoordelijk voor onder andere de kaartverkoop. Rotterdam kreeg lucht van het feit dat een Rotterdamse het ‘goed’ deed en partij voor partij dichter in de buurt kwam van de medailles. Er bleven mensen voor de kassa verschijnen en in de pauze besloten we om - tegen de regels in - ook staanplaatsen te verkopen voor op de ring van Ahoy.

Na afloop van die dag hoefde je niet meer te vragen of iemand wist wie Marhinde Verkerk was. In een uitzinnig Ahoy beleefde Marhinde de dag van haar leven. Ik beleefde de finale zelf vanaf de tweede ring. Nog altijd een van mijn allermooiste live ervaringen in topsport. Ik zag haar weer even zitten achter het tafeltje met die T-shirts en een paar maanden later hoort de geboren en getogen Rotterdamse in eigen stad het Wilhelmus klinken. Een dag later heb ik snel gevraagd of deze wereldkampioen haar handtekening wilde zetten op mijn stropdas.

Inmiddels zijn we bijna twaalf jaar verder. Ik had in 2009 nooit bedacht dat ik nog steeds bij de judobond zou werken op de dag dat Marhinde haar afscheid aankondigde. Maar het houdt wel in dat ik twaalf jaar lang getuige heb mogen zijn van een indrukwekkende carriere. Vier (!) WK-medailles (and still counting) is een ongekende prestatie voor een judoka. Als teammanager heb ik met name de afgelopen jaren gezien hoe de status van Marhinde veranderde. Haar staat van dienst en ervaring maakte van haar een voorbeeld voor de jongere generatie. Marhinde bezit een mentaliteit die zowel op als naast de mat van pas komt. Niet geheel toevallig samen te vatten in de woorden ‘Sterker door strijd’.

Het missen van de Olympische Spelen van Tokio zal voor Marhinde een litteken blijven. Bij mij zal het missen van deze Spelen voor altijd verbonden zijn aan het interview met de NOS na uitschakeling op het afgelopen EK en een definitieve streep door de Olympische droom. Op anderhalve meter afstand was ik - voorzien van kippenvel - getuige van het feit dat een kampioen een kampioen is omdat zij niet alleen groots kan winnen, maar ook groots kan verliezen.

Marhinde was niet alleen ambassadeur van het WK in 2009. Marhinde is een ambassadeur van de judosport in Nederland.