Jan Maassen (75 jr.) uit Groningen, plv. lid districtsbondsraad NN, met een terugblik op de periode voor en tijdens zijn danexamens judo.

Met dank aan mijn beide leenpartners en begeleiders.

Juni en december zijn traditioneel de maanden, waarin de 1^e tot en met 3^e dan examens judo en jiu jitsu in Assen worden afgenomen. Voornamelijk jeugdige examenkandidaten verschijnen met hun uke, meestal clubleden, op de tatami om aan de driehoofdige commissie zijn of haar budotechnische vaardigheden te presenteren. Daarna draaien de rollen vaak om. Maar hoe kom je aan een uke als je vaker bent verhuisd en je jeugdjaren al enige tijd achter je liggen?

Naast judoën ook netwerken Als negentienjarige werd ik lid van Judoschool Harry Kreytz uit Arnhem en trainde wekelijks in een gymzaal in het naburige Elst. We trainden dan effectief anderhalf uur onder deskundige leiding. Ik behaalde er 4 leerlinggraden en eindigde bij de clubkampioenschappen meestal op het podium. Na drie jaar verliet ik deze club en verhuisde naar de provincie Utrecht, waar ik een aantal jaren met plezier trainde bij de sympathieke judoleraar Frans Odijk. Met bruine band verhuisde ik door naar Midden Brabant, waar ik vanwege werk en studie weinig heb gejudood, maar er wel diverse bekende judoleraren ontmoette als Jan de Rooij uit Goirle / Tilburg. Ik herinner mij dat hij destijds een moeizame discussie voerde met de JBN. Hij vond dat een clublid met beperking ook de gelegenheid moest krijgen een 1^e danexamen judo af te mogen leggen. Die toestemming is ook gekomen en na die tijd is er op dit gebied - ook in ons JBN district - veel vooruitgang geboekt.

In mijn Zuid -Limburgse periode pikte ik de judosport weer op en trainde bij een kleinere judovereniging nabij Maastricht. Ook hier weer prettig getraind en clubkampioen geworden, maar ik vond er geen trainingsmaat voor mijn zwarte band examen. Wel ontmoette ik op het Avondcollege in Maastricht judoleraar Pierre Zenden, destijds jarenlang budo verslaggever op radio en T.V. We volgden er beiden o.a. Engelse les. Pierre wilde graag zijn taalvaardigheid uitbreiden om ook buitenlandse reportages te kunnen en mogen maken.

Noord Nederland. Last but not least Begin tachtiger jaren koos ik voor een functie in de noordelijke voedingstuinbouw. Ik werd lid van Judoschool Vos in Emmen / Klazienaveen, een sterk wedstrijdgerichte club. Menige zwartebander bij Vos had slechts een arm nodig om mij in een houdgreep te houden! Iedere judoka behaalde er zijn zwarte band met een technisch examen plus wedstrijdpunten. Na enige tijd wilde wedstrijdjudoka Johan Kolker, zonder extra tegenprestatie, wel als partner voor mijn 1^e danexamen judo fungeren. Deze trainingsperiode - begeleid door Jacob Vos in combinatie met districtstrainer Wubbo Zuidland – werd in 1986 in Leeuwarden succesvol afgerond. Met dank aan uke, die zijn belofte was nage - komen, en aan mijn leraren.

Na enige tijd vroeg districtstrainer Wubbo Zuidland “Wat ben jij van plan?” Ik had toen nog geen plannen, omdat ik niet over een vaste trainingsmaat beschikte. Zuidland: “ Als jij mij nu toezegt de komende periode naar de districtstrainingen te komen, dan probeer ik een trainingsmaat voor je te vinden”. Budoka Erik Bos bleek hiertoe bereid, eveneens zonder extra tegenprestatie. Een intensieve periode van judotrainingen in Emmen en Groningen volgde aangevuld met o.a. bostrainingen met clubgenoten in de Emmer Dennen, fitness e.d. In 1990 deed ik in Leeuwarden mijn 2^e dan examen judo. Het werd vanwege de beperkte trainingsmogelijkheden met uke geen model examen, maar ik slaagde. Mijn doel was bereikt, want een derde dan judo was niet meer haalbaar. Mijn partner ging overigens verder met jiu jitsu.

Van dienst op de judomat naar wederdienst buiten de mat Ik heb de loyale en ruimhartige medewerking en inzet van beide uke’s en leraren om mijn doel te kunnen realiseren altijd gewaardeerd. Tegelijkertijd realiseerde ik mij dat deze service - lees medaille - vanuit liefde voor de sporttak judo ook een andere kant kende. Ik heb dan ook op de vraag van Jacob Vos in 2004 ‘of ik ‘iets’ voor het noordelijk JBN district wilde doen’ positief gereageerd. Dat ‘iets’ bleek het districtsvoorzitterschap te zijn. Mijn aanvankelijk verweer naar bestuurslid Melle Postema dat ik geen specialisme had, hielp niet. Postema:” Dat komt juist heel goed uit. De specialisten zitten bij ons in de districtscommissies!” Vanaf die tijd had ik geen ’ geen judogi meer aan maar evenals mijn collega bestuursleden een JBN tenue.
Mijn lering?
Probeer je budo-carrière niet of desnoods zo weinig mogelijk te onderbreken!
Om resultaat te bereiken moet je in de sport samen werken. Dit laatste geldt nu in deze Corona tijd, waar het onze gezondheid betreft, meer dan ooit!

JM. Juni ‘20