In gesprek met Inno de Leeuw

Inno de Leeuw (56) uit Leeuwarden, sportschoolhouder, judoleraar 3e dan judo, 3e kyu jiujitsu, 5e kyu aikido en examinator judo. Eerder lid van de Districts Jeugd Commissie.

Wanneer nam u de sportschool van uw vader over?
Zowel mijn oudste zus Marrit als ik wilden destijds de spor school wel overnemen. Mijn vader wilde maar één kapitein op zijn schip. Marrit en haar man begonnen een sportbedrijf in Drachten en ik nam in 1991 de sportschool van mijn vader over. Ik maakte dus vanaf mijn jeugd al de ontwikkelingen in onze sportschool en Friese sportwereld mee.

Wat was uw persoonlijke doelstelling?
Ik zag van nabij wat zelfstandig ondernemerschap in de (budo-)sport inhield. Lang niet altijd eenvoudig, maar dit was toch wat ik wilde. Na mijn HAVO en CIOS opleiding tot judoleraar in Heerenveen werkte ik tot de overname acht jaar bij mijn vader in de sportschool.

Welke ontwikkelingen speelden er op sportgebied in uw begintijd en daarna?
Onze sportschool heeft altijd wel in het teken gestaan van uitbreiding van sportaanbod, accommodatie, personeel en materialen. Mijn vader investeerde zelfs vóór mijn overname nog flink in de ‘nieuwe toekomst’. En inderdaad, er brak ook echt een andere tijd aan. Naast ons bestaand pakket budo-, karate- en conditietrainingen dienden nieuwe sporttakken en of bewegingsvormen zich aan, zoals yoga, aerobic, pilates, callanetics, krachttrainingen en fitness. Wij werkten in de periode 1980- 2000 met circa 12 gastleraren. Ik ben toen ook de term ‘Sportcentrum De Leeuw’ gaan gebruiken. Voor judo gebruiken we nog gewoon de term sportschool De Leeuw.

Hoe verliep dat verder?
Met name fitness werd booming business en dat bleef in de zakenwereld niet onopgemerkt. Er ontstonden landelijke ketens, waar iedereen door het grote aantal sporters tegen zeer lage tarieven kon sporten. Tarieven die voor de zelfstandige sportondernemer gewoon te laag waren en nu nog zijn. Dit kostte ons toen leden. Maar natuurlijk wilde je als ondernemer toch graag van die ontwikkeling een graantje mee pikken, nietwaar?

Wat werd in deze situatie uw speerpunt?
Mijn ouders wilden al vanaf hun start het karakter van een familie sportschool uitstralen én ook zijn. Een sportschool dus waar men graag naar toe gaat, plezierig sport en in sportief opzicht groeit, alsook na afloop zich in de kantine lekker met collega’s kan ontspannen. Dit familie karakter hebben we toen een extra dimensie gegeven. Het heeft ons mede door die lastige periode heen geholpen. Wij geven nu judolessen op drie locaties in Leeuwarden en ook in Franeker en werken met circa zes gasttrainers. Voorts is mijn vrouw Marjan op tijden ook actief als gastvrouw.

Zijn uw clubleden ook lid van de JBN?
Bij ons zijn alle judoka, jiujitsuka en aikidoka vanaf de gele band lid van de JBN. Zonder uitzondering. Ik vind overigens wel dat de JBN een dure sportbond is geworden. Mijn vader herinnert zich nog de tijd dat hij fl. 8,- betaalde voor zijn bondslidmaatschap. Nu betaalt hij en vele anderen al € 56,80,- per jaar.

Hoe kijkt u als sportschoolhouder naar de toekomst?
Met vertrouwen. Ik ben van nature geen pessimist. Mijn toekomst ,waaronder het moment dat ik stop, hangt mede af van de keuze van onze zoon Jelte. Neemt hij deze sportschool / - centrum wel of niet over? Dit beslissen hij en zijn verloofde Ilse definitief in mei 2019 als hij terug komt van zijn tijdelijk werk als skileraar in Zwitserland.

j.m. dec.’18

Foto: drie generaties Sportschool De Leeuw
Staand: Johan de Leeuw
Midden: Inno de Leeuw
Vooraan: Jelte de Leeuw