Gesprek met …Dick van der Tuin (85 jr.) uit Groningen.

Judoleraar 1^e dan judo en al meer dan 60 jaar JBN lid.

De judosport bezorgde mij als wedstrijdjudoka en judoleraar veel plezier in mijn leven. Grafisch medewerker Dick van der Tuin was een van de eerste leden van de Eerste Groningse Sportschool (EGS). Hij was tevens een vroeg Gronings lid van de Nederlandse Jiu- Jitsu- en Judobond, de NJJB. Onderstaand deelt Dick graag enkele ervaringen uit die periode.

Hoe kwam u destijds in aanraking met de judosport?
Toen Wim Hilberdink in 1955 met bruine band van het CIOS af kwam startte hij in het Stadspark zijn Eerste Groningse Sportschool. Ik werd clublid, maar meteen ook lid van de NJJB, de latere JBN.

Hoe werkte dit laatste?
Je ontving bij aanvang een bewijs van lidmaatschap van de NJJB. Als je de halfjaarlijkse contributie had betaald, kreeg je een stempel op je lidmaatschapskaart. Deze kaart moest je dan voor verdere administratieve afhandeling naar het Bondsbureau in Utrecht sturen.

Kon je destijds al met bruine band judoleraar zijn?
Ja, judoleraar was toen nog een vrij beroep. Nadat Hilberdink zijn sportschool startte ontving hij van de NJJB de zwarte band. Het was ook de tijd dat Gé Koning en Wim Boersma nog naar het Noorden kwamen om judo examens voor leerling graden af te nemen!

Wat was u zelf voor een type judoka?
Ik was als fanatiek lichtgewicht actief in het wedstrijdjudo en meer dan eens (districts-) kampioen. Voorts was ik ook actief als technisch judoka en assistent-leraar. Toen ik in het bezit was van de groene band vroeg Hilberdink mij al of ik hem bij de judolessen wilde assisteren. Dat wilde ik wel. Ook demonstraties geven. We sjouwden dan met die harde zeegrasmatten op onze schouders naar de zalen in Noord Nederland.

Hoe zag het Noordelijk judo er toen uit?
Vader Jan Hilberdink, Bé Kap, brandweerofficier Bleeker en judoleraar Hans Spermon hadden het Noordelijk NJJB district opgericht. In die begintijd waren het voornamelijk particuliere judo -/ sportscholen, vaak met meerdere vestigingen in die regio. Er werd hard gewerkt voor de kost. Zij moesten immers van de(ze) sport leven. De concurrentie was toen groot; de samenwerking nog beperkt. Clubleden stapten soms over of begonnen zelf een judoclub en namen (‘pikten’) ook clubleden mee.

Hoe zag het wedstrijdklimaat er eigenlijk uit?
Je eigen judoleraar moest jou op wedstrijd- en technisch gebied verder bekwamen. Districtstrainingen bestonden nog niet. Af en toe bezochten we stages in ‘Holland’. Zo mocht ik een keer als assistent judoleraar naar de judotraining van Michigami in Amsterdam. De NJJB betaalden toen onze treinkaartjes. Een prachtige ervaring. Onze DK’s waren ook altijd spannend en gezellig; op de NK’s hadden we echter zowel als team als individueel weinig in te brengen. In ‘Holland’ beschikten ze namelijk over meer routine en trainingen.

U bent altijd 1^e dan judo gebleven, ondanks jarenlang judoleraar bij Sportschool Hilberdink en Judo Bakker. Had dit een reden?
Ja, ik heb inderdaad veel noorderlingen judo les gegeven, waaronder latere hoog-gegradueerden. Ik had veel plezier in het lesgeven, maar had er geen behoefte aan een dan-examen af te leggen aan vroegere leerlingen. Mijn 1^e dan examen was destijds trouwens best pittig!

Bent u nog betrokken bij het hedendaagse judo?
Ja zeker, mijn zoon Henk is judoleraar (en secretaris DGCJ). Ik ging al regelmatig met hem mee naar zijn judolessen. Helaas overleed mijn vrouw medio januari 2020. Ik ga nu naar de trainingen van Henk en ook die van kleinzoon Kyan kijken en bezoek ook jeugdtoernooien.

Wat is uw advies aan judovrienden?
Ga als district mooi zo door met die judo toernooien voor de jeugd. Het JBN Randori systeem vind ik goed. Motiveer en stimuleer als leraar de beginnend judoka. Geef iedereen na afloop van een wedstrijd een prijs. Het spelelement mag in de training niet worden vergeten, maar doe waar zij voor bij de club zijn en dat is judoën. Dit is ook de mening van zoon Henk.

April 2020/ doc. JM/ word/ Gesprek met…Dick van der Tuin