Geke van den Berg heeft balans gevonden tussen judo en mondzorg

Interview door TeamNL

Geke van den Berg zou in mei debuteren op het EK judo in Praag. Maar door de coronacrisis werd het titeltoernooi meerdere keren uitgesteld. Het vereiste een hoop aanpassingsvermogen van de 25-jarige Groesbeekse, die naast topsporter ook nog parttime mondhygiëniste is. Vrijdag mag Geke in de Tsjechische hoofdstad eindelijk de mat op.

Je maakt je debuut op een groot titeltoernooi. Is dat spannend?
“Bij de junioren en onder 23 heb ik al wel EK’s en WK’s gedraaid. Bij de senioren is het wel mijn eerste titeltoernooi. Maar ik judo al heel lang op dit niveau. Ik ken de tegenstanders en word er niet zenuwachtig van. In 2019 heb ik twee grandprixmedailles gewonnen: brons in Marrakech en zilver in Tbilisi. Daarom ben ik blij dat ik nu bij de EK-selectie zit. Daar doe je het uiteindelijk voor. In 2015 won ik brons op het EK onder 21. Twee jaar later werd ik Europees kampioen onder 23. Dit is een logische volgende stap. Er zit een stijgende lijn in mijn carrière en ik hoop dat ik die lijn kan doortrekken. In de World Tour heb ik al van wat Europese en wereldtoppers kunnen winnen. Hopelijk kan ik dat ook laten zien op dit EK.”

Toch, je debuteert op je 25ste. Is dat niet relatief oud?
“Dat valt wel mee. Er gaan er per land maar twee judoka’s in elke gewichtsklasse naar een EK of WK en maar één naar de Olympische Spelen. In Nederland is de concurrentie heel sterk. Zeker bij de vrouwen in het middengewicht. Daar ligt het ook aan. Als je als junior wilt doorbreken bij de senioren en er zijn nog wat senioren voor je, dan kun je niet zomaar meteen meedoen. Dan is het ook even op je kans wachten. Eindelijk is het nu zover.”

Geke tijdens de Grand Prix in Tbilisi. Foto: IJF/Gabriela Sabau.

Zijn de Olympische Spelen nog haalbaar voor jou?
“Juul Franssen is al aangewezen voor Tokio in de categorie tot 63 kilo. De selectieprocedure is wel veranderd nu de Spelen een jaar zijn opgeschoven, maar hoe dat eruit komt te zien is nog onduidelijk. Ik denk dat er veel moet gebeuren wil er iets wijzigen. De Olympische Spelen zijn altijd het doel en drie jaar na Tokio heb je er weer een. Als je dat doel niet hebt, kun je beter stoppen. Ik geloof erin dat ik het kan halen. Want ik denk dat ik anders niet de motivatie zou hebben om elke dag alles eruit te halen.”

Je hebt geen A-status. Hoe slaag je erin toch aan topsport te doen?
“Ik werk twee dagen in de week als mondhygiëniste, mijn andere passie, bij een praktijk in Arnhem. Ik heb die opleiding gedaan – en ook afgerond. Met die twee dagen in de week red ik het voorlopig. Als ik meer werk, gaat dat ten koste van de sport. En de topsport is mijn nummer 1. Op dit moment doe ik het zo en gaat het goed. Ik heb daar de balans in gevonden.”

Er zit een stijgende lijn in mijn carrière en ik hoop dat ik die lijn kan doortrekken

En hoe kijkt je werkgever daar tegenaan?
“Ik heb een hele fijne werkgever. Die denkt mee en ik kan vrij nemen als ik naar toernooien ga. Het EK is in Praag. Dat is code-oranje. We zien alleen de sporthal en het hotel en worden vier keer getest, maar daarna moeten we wel tien dagen in quarantaine. Dat betekent dat ik die tien dagen niet kan werken. Gelukkig werkt mijn werkgever daar aan mee en ze zijn tot nu toe nog blij met me. Het is ook wel lekker om naast je sport ook nog wat anders te hebben. En ik heb ook een optie voor een maatschappelijke carrière na mijn sportcarrière. Dat is natuurlijk ook wel fijn.”