Espoir 2018: top judo, gezellig, vriendelijk en strak gepland

“Wat een leuke kinderen”, “wat een top scheidsrechters”, “wat een rustige sfeer”, “een perfecte organisatie”, “wat een gaaf toernooi is dit toch”, maar ook: “wat ben ik moe” en “wat duurt het lang”. Dit zijn uitspraken die je kunt horen tijden dit evenement. Zoals elk jaar dus eigenlijk.

Het klopt weer allemaal, maar over 14 dagen hebben we toch echt weer een evaluatievergadering met tientallen dingen die we komend jaar anders, beter gaan doen. Dit was de 42e uitvoering van ‘ons’ Espoir toernooi en we zijn weer mega trots op onszelf, maar in ons hoofd en in de laatste uren zijn we ook al weer bezig met editie 43 en die wordt nog beter. Dat beloven we nu al. (meer foto’s… )

De belangrijkste voorwaarde voor een goed toernooi zijn je vrijwilligers. Beter kan het onderling niet worden. Iedereen kent zijn taak en voert die gewoon uit. Mensen nemen afscheid met: was weer gezellig en ook op fb is het woord gezellig onder iedere foto van het toernooi te vinden. Overal klinkt vrolijk gelach en ergernis is er nauwelijks, of helemaal niet. Niet onderling, maar ook absoluut niet met de coaches en begeleiders van de deelnemers. Soms doen tieners wel eens een beetje moeilijk en dan doen wij streng, maar dat is geen ergernis.

Het is onze grote, bijzondere kracht. Ieder jaar komen er nieuwe gezichten bij in de groep medewerkers en ieder jaar hebben we toch weer een paar handen meer nodig. Ieder jaar hebben we vooraf, een bezorgde Wil van Seters die zegt: “ik heb genoeg mensen, zeker op zaterdag, maar ik zit wat krap in de tafelschrijvers en ook echt krap in de mensen voor de beveiliging op zondag”, en zoals elk jaar merkt niemand daar verder iets van. Zelfs niet in een griepperiode.

Wij zien ook een dame die op zaterdag 6 uur lang, voor of in een overvol kleedlokaal, vrolijk en vriendelijk zit te zijn, tijdens de vele weegmomenten en tussendoor nog wel even iemand achter een tafel vervangt, zodat die even een plasje kan doen, of kan gaan lunchen. Zij vindt dat heel normaal. Wij nog steeds bijzonder.

Extra handjes blijven dus altijd welkom. We zitten momenteel aan ongeveer 200 vrijwilligers per dag en die komen echt overal vandaan. Zo hebben we dit weekend 84 scheidsrechters, waarvan 27 uit 7 andere landen! Tussen de scheidsrechters onderling is het zichtbaar gezellig en ook voor hen is het een leuk weekend. Een zwaar weekend. De voertaal is Engels, want op iedere mat staan dus buitenlanders, maar ook rond de mat worden Nederlandse judoka’s doodleuk in het Engels aangesproken en die reageren dan ook nog gewoon in het Engels terug.

Als je aan de kant van coaches en judoka’s hoort, dat de scheidsrechters verschrikkelijk goed zijn en je hoort dat meer dan een keer, dan zijn ze dat. Opvallend is ook dat er noch rond de mat, noch in de brede gangen rond de zaal judoka’s mopperen op blunders van de mensen van het arbitrale team. Dan ben je dus echt goed bezig op de mat, maar dus ook achter de tafels !

Trots op jullie en alweer bedankt voor jullie geweldige inzet. Komen jullie, alsjeblief, volgend jaar allemaal weer gezellig terug ? Je mag blijven logeren en voor eten en veel koffie wordt gezorgd.

Dit ging over het randgebeuren. Nu de wedstrijden.

1840 inschrijvingen en dat is het maximale met het systeem dat we op zaterdag draaien. Ze komen ook dit jaar weer overal vandaan. Nieuw-Zeeland en Honduras zijn nieuwe verre landen, maar er zijn ook dit jaar judoka’s uit 20 landen. Vaak is dat de nationale ploeg en voor heel veel judoka’s is het een selectie moment voor meer internationale evenementen, zoals deelnemen aan het wereldkampioenschap.

200 judoka’s blijven nog een paar dagen in de stad, want vanaf maandagmiddag start het trainingskamp olv Tanja de Leeuw en haar team van vrijwilligers.

Je voelt het hele weekend de spanning van al die jonge mensen. Niemand is echt tevreden over zijn of haar prestatie en wilde eigenlijk meer. Zelfs de kampioenen willen mooier, sneller.

De coaches zijn, gek genoeg, wel allemaal heel tevreden, als je hen vraagt hoe het gaat. Die zeggen dingen als: ‘ik heb 1 gouden en 3 bronzen, dus top, top. Er zijn er ook een paar die er al vlot uit lagen, maar dat hoort erbij, maar ze hielden zich allemaal aan hun opdrachten. Ik heb leuke dingen gezien.’

Uiteindelijk worden er medailles gewonnen. De medailles zien er deze keer spectaculair uit. Ze hebben o.a. een glazen bol en 2 lampjes, die goed passen bij Eindhoven, de City of Lights. Unieke medailles die passen bij een uniek judo toernooi.

Ook voor de judoka’s en alle volwassenen die hen begeleiden is het weekend zwaar. We hebben enorme aantallen deelnemers en je probeert de wedstrijden kompact te houden, maar het blijft hangen en wachten en maar weer een warming up maken op een dergelijk toernooi. Geen deelnemer klaagt.

Op vrijdagavond en zaterdagochtend, moeten, binnen 3 uur, 650 jongens gewogen worden. Dat lijkt niet handig, maar iedereen kan overgeschreven worden naar een andere (meestal zwaardere) gewichtsklasse. En het lukte prima, zonder lange wachttijden.

Daarnaast bestaat de eis van de JBN om op die zaterdag, omdat het meetmoment is, dubbele eliminatie te draaien, dus je bent pas uit het toernooi als je 2 keer hebt verloren. Het kost zo’n dag, op iedere mat, een paar uur extra wedstrijdtijd. Het kon dus gebeuren dat jongens, die al om 9 uur aan hun opwarming waren begonnen, als medaille winnaar pas om 6 uur ’s avonds hun laatste partij draaiden. Kortom: een eis die geen rekening houdt met de omvang van een giga toernooi zoals het Espoir, en dat is jammer.

Het belangrijkste tijdens het toernooi blijven, naast de leermomenten, de uitslagen. En het maakt ons blij dat er weer diverse judoka’s uit ons eigen district een prijs pakken, of er echt heel dicht bij in de buurt kwamen. We hebben weer heel veel, goed getrainde talenten en daar zijn we weer verschrikkelijk trots op.