19e Twinkel Judo toernooi: Vrolijk en Respectvol
Op 19 januari 2019 vond in Gilze de 19e editie plaats van het Twinkel judo toernooi. Respect hebben voor elkaar is de kern van onze mooie judo sport. Het hoort er gewoon bij, net als een schoon judo pak en een schone mat. Zonder respect is er geen judo.Als er een kampioenschap respect hebben zou worden gehouden, dan zouden de bijna 100 A(angepaste)-judoka’s van het 19e Twinkel toernooi die zeker winnen! Met vlag en wimpel.
Het is dus fijn en warm in de hal, al heeft iedereen koude voeten. De verwarming doet het niet en buiten is onder het vriespunt. Het is dus gewoon koud in Achter de Tuintjes en eigenlijk kun je zo geen toernooi draaien. Iedereen constateert dat, niemand klaagt (behalve de organisatie).
Rond 9 uur druppelen de eerste sporters binnen. De spanning is merkbaar. Wat valt er eigenlijk te winnen? is een belangrijke vraag aan de eerste persoon die je in zo’n zwart pak tegen komt. Zijn er medailles? Kun je na afloop douchen? Waar moeten de meisjes zich omkleden? (dit vraagt een boom van een vent met een big smile), liggen de matten er al? Mag je de zaal nu al in?
De judoka’s met hun vele coaches/begeleiders gaan samen de zaal in. De ruimte wordt goed verkend, de medewerkers worden begroet. Het heeft allemaal even iets meer tijd nodig dan bij een regulier toernooi. Weging is er niet. Indeling vindt vooral plaats op basis van de leeftijd, het opgegeven gewicht en de ‘beperkings’ klasse. Om de uiteindelijke poules goed samen te kunnen stellen worden we flink geholpen door Tycho Werff, die de meeste deelnemers persoonlijk kent. We draaien halve competitie, dus iedereen kan 3 of 4 partijen draaien.
Als de judopakken aan zijn, de matten klaar liggen en iedereen binnen is, dan wordt er gekeken wat voor kleur deelnemersbriefje je hebt gekregen. Met een blauw briefje ga je naar de mat met het blauwe kleed en 2 blauwe ballonnen.
Voordat de wedstrijden beginnen is er eerst een gezamenlijke warming up. Rudy Verhagen neemt deze keer de warming up voor zijn rekening. Iedereen doet heel vanzelfsprekend mee en daarna gaan we heel soepel over tot de eerste wedstrijd. Ergens staat geschreven: aanvang 11 uur, maar we zijn al ruim voor die tijd aan de eerste partijen toe en dus beginnen we gewoon. Als iedereen er klaar voor is, is het tijd.
Het verschil in niveau is groot. Zwarte banders met soepele atletische lijven en jonge deelnemers met een witte band en soms een wat minder soepel lijf. Het maakt allemaal niet uit.
Een van de deelnemers vertelt me dat zijn loting een makkie is, dat hij een hekel aan vallen heeft, dus dat hij gewoon gaat winnen. Van Rob, zijn coach, moet hij wel een beetje voorzichtig doen.
Een ander vertelt: Ik heb verloren. Drie keer, maar ik ben toch blij hoor. Hij deed het gewoon heel goed. Ik deed ook heel goed mijn best en het is leuk hier.
Voor veel deelnemers gaat het vooral om het winnen van een mooie medaille. De hele dag staan er judoka’s bij de tafel waarop de medailles liggen; je ziet dat deze best wel belangrijk zijn. Er is een kerel die oprecht laat weten dat de zilveren medaille het allermooiste blinkt en dat hij deze graag wil gaan winnen. Zijn missie slaagt en hij is dolgelukkig.
Naast een medaille mag iedere deelnemers ook nog kiezen voor een grote, pluche, vis die traditioneel de Efteling weer beschikbaar heeft gesteld. Jongste vrijwilliger Kevin vervoert ze, met zijn nog kleine handen, naar het podium. Hij kan er max. 4 vervoeren door ze bij hun staart te pakken. Hij reikt zo ook zo aan en dus zitten er podiumfoto’s bij die een beetje aan een viswedstrijd doen denken.
Eén gebeurtenis was die dag absoluut niet leuk. Judoka Paul uit Oirschot raakt flink gewond aan zijn voet. Er moet een speciale ambulance komen met een speciale dokter en dat duurt verschrikkelijk lang. Al die tijd ligt Paul, wel met een troostende pluche vis, midden op de mat. Een vreselijk gezicht. (we hebben ondertussen begrepen dat hij die dag nog is geopereerd en nu weer beter aan het worden is). Voor een van de deelnemers (met mogelijk een autistische inslag) is dat een drama. Hij laat ons weten dat nu al onze partijen uitlopen.
We zijn desondanks redelijk op tijd klaar. Voordat de prijsuitreiking plaats vindt neemt bondsbestuurder Rick Frowijn plotseling het woord. Hij vraag aan Kees Monderen om naar voren te komen. Rick laat ons weten dat Kees zich al meer dan 20 jaar inzet voor judoka’s met een beperking. Als coach, als scheidsrechter, als lid van de Nationale Commissie Aangepast Judo, als technisch gedelegeerde van de JBN voor de Special Olympics, etc, etc. Om die redenen heeft het bondsbestuur Kees benoemd tot bondsridder met het zilveren ereteken.
Kees Monderen, met links Frans Brouwers van de NCAJ en rechts bondsbestuurder Rick Frowijn.
Alle deelnemers winnen een kampioensmedaille, en in tegenstelling tot bij een regulier toernooi wacht hier iedereen totdat ook de allerlaatste op het podium heeft gestaan en massaal is worden toegejuicht. Ook dat getuigt van groot respect voor elkaar en voor alle medewerkers. Kortom: op weg naar de 20e editie van het Twinkeltoernooi!
Judo Bond Nederland (JBN) heeft passie voor aikido, jiujitsu en judo en gelooft in de verbindende kracht van deze disciplines, die mens en samenleving versterken.
